بی گناه

شـنـیده ای که سـر بـی گـنـه بـه دار آید؟
                         شنیده ای به خزان با گلی بهار آید؟
شنیده ای که چو پروانه سوخت در آتش
                        به جای لعن ؛ دعایش به حق یار آید؟
مـرا بــه دار زنـد بـا کـمـان گـیــسویـش
                        منم بـدون گـناهـی که خـود به دار آید
منم همان کـه بـسـوزم دعـا کـنـم بـر یـار
                        خوشم هنوز هر آنجا خوش نـگـار آید
ز آن کـمان دو ابروی چون هلال مـهش
                       هـنـوز بر دل مـن تـیـر بـی شـمـار آید
شکست بال و پـرم را به نـاوک مـژگـان
                       ز تـیـر مـاهـر صــیـاد کــی فــرار آیـد
ز داغ یوسف گمگشته کور شـد چشـمم
                       که سرمه میـکـنم آن خـاک زان دیار آید
سـیاوشم که گـــناهم نـبـود و مـیسـوزم
                        خزان منـم که بـهـارم بـود چـو یار آید
تو بـی نیـاز؛ مـرا از جـفـا رهـا مـنـما
                        که هرچه خوار شود عاقـبـت بکار آید
نخواهمت که ز انصاف حکمران گردی
                        که از تو میوه انصاف کی به بار آیـد؟
دعـا کـنـم کـه بــیـایـی ولـی نمـی آیـی
                        که شاه همچو تورا با گـدا چـکـار آیـد؟